Nowa norma autobusowa (UN ECE 118)

Wymagania niepalności stawiane branży transportu samochodowego do tej pory były niewielkie. Trendy w rozwoju technologii budowy autobusów prowadzą do zwiększenia ilości części z tworzyw sztucznych, a wersje hybrydowe i elektryczne wymagają zwiększonego bezpieczeństwa pożarowego dla instalacji elektryczenej/elektronicznej, okablowania, akumulatorów, itp.  Seria pożarów autobusów w ostatnich latach w Europie, Azji oraz USA spowodowała zwrócenie uwagi na zwiększenie bezpieczeństwa w tym obszarze.

Jednoznacznie stwierdzono, że wymogi dotyczące niepalności są zbyt niskie.
Pożar autobusu rozwija się bardzo dynamicznie, pozostaje jedynie stalowa konstrukcja, a po około dwóch minutach od wybuchu pożaru ludzie praktycznie nie mają szans na ucieczkę.

Dla większości transportu publicznego (za wyjątkiem autobusów) normy niepalne są na satysfakcjonującym, wysokim poziomie.
Metody pomiarowe określające zapłon, rozprzestrzenianie się ognia,  ilość dymu  oraz toksycznych gazów zostały opracowane przez ISO ( Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna) i są obecnie sotosowane dla pociągów w Europie oraz na skalę międzynarodową dla statków pasażerskich (IMO –Międzynarodowa Organizacja Morska).

Stwierdzono, iż powyższe normy mające zastosowanie dla pociągów oraz statków pasażerskich
mogą być bazą do stworzenia  nowej normy niepalnej dla materiałów oraz komponentów wykorzystywanych przy produkcji autobusów.

Test palnościowy wg nowej normy UN ECE Regulation 118 składa się z trzech podstawowych badań.

Z powyższej tabeli wynika, że dwa pierwsze badania: określające szybkość spalania poziomego oraz topliwość materiałów pochodzą z dotychczas stosowanej dyrektywy EC 95/28 i pozostają w mocy. Nowym badaniem jest natomiast badanie określające szybkość spalania pionowego materiałów.

Metodyka badań.

1. Badanie określające szybkość spalania poziomego materiałów.

W komorze spalania (rys.1) umieszcza się poziomo próbkę o wymiarach 356x100mm i poddaje działaniu płomienia przez 15 sekund. W badaniu określa się czy i kiedy płomień zgaśnie lub czas, w którym płomień przebędzie określoną odległość. Jako źródło ognia stosuje się palnik Bunsena zasilany gazem o kaloryczności 38MJ/m3.

 2. Badanie określające topliwość materiałów.

Próbkę umieszcza się w położeniu poziomym i poddaje się działaniu promiennika elektrycznego o mocy 500W. Pod próbką umieszczony jest zbiornik wypełniony bawełną do którego ewentualnie mają spadać krople palącego się materiału. Próbki mają wymiar 70x70mm. Jeśli w trakcie 5 pierwszych minut próbka zapali się to promiennik należy odsunąć na bok po 3 sekundach, gdy płomień zgaśnie ponownie ustawia się promiennik. W niniejszym badaniu obserwuje się czy występuje zjawisko spadania kropli oraz czy nastąpiło zapalenie się waty bawełnianej.

3. Badanie określające szybkość spalania pionowego materiałów.

Próbkę o wymiarach 560x170mm umieszcza się w położeniu pionowym w prostokątnej ramie. Pod dolną krawędzią próbki umieszony jest palnik gazowy. W niniejszym badaniu odnotowuje się czas trwania spalania oraz spalonie odcinki, na podstawie tych danych wylicza się prędkość spalania.

Wprowadzenie nowej, bardziej restryktywnej normy ponosi za sobą następujące skutki:

• wzrost wagi pojedynczych elementów ze względu na zastosowanie uniepalniających dodatków
• wzrost kosztów ekspoatacji ( większa waga, większe zużycie paliwa)
• wzrost kosztów materiałów ( materiały uniepalnione są droższe)

Rozwiązaniem może być redukcja wagi porzez zastosowanie następujących systemów:

• żywica spieniająca Bufa Foaming Resin
• system LEO przy zmianie konstrukcji laminatu

Nasi konsultanci techniczno-handlowi służą pomocą w celu dobrania odpowiedniego systemu do Państwa potrzeb.

Polecamy również:

Innowacyjny system niepalny LEO (LEO Rail System)

Dodatkowe informacje:

 tekst jednolity normy.